خفته بودم، خفته بودم روز و شب بسته بودم قفل خاموشي به لب
خسته بودم، خسته از انديشه ها خسته از جنگ تبر با ريشه ها
خفته بودم تا نبينم، نشنوم بار ديگر بر خيالي نگروم
بسته بودم نيش دندان بر جگر خورده خون و مانده از غوغا به در
ناگهان اما دلم آشفته شد نشتري در جان من آشفته شد
«من کي ام؟ من شعر ناب زنده ام از چه رو اينجا سپر افکند ه ام؟
بارها من تيغ برّان بوده ام در تن شه نامه ها جان بوده ام
کاوه ها را جاوداني کرده ام نام رستم را جهاني کرده ام
سالها همدوش رندان بوده ام با فلاني کنج زندان بوده ام
با فلاني بوده ام در کارزار با فلاني رفته ام تا پاي دار
با فلان بن فلان بن فلان شهره بودم در ميان عاشقان
وقتي عاشق را لبان مي دوختند بيت بيت جان من مي سوختند
بارها من مرد ميدان بوده ام شاهد شور شهيدان بوده ام
در رگ عشقي و عارف خون شدم جويباري بودم و جيحون شدم
در شکنجه در اسارت در عزا من بُدم آزاده مردان را لوا
کوچه ها تاريک و دکّان بسته بود طاق هاي خانه ها بشکسته بود
کوچه ها را فانوس بودن، زيستم خامُشم اکنون، ندانم کيستم
خفته ام انگار صدها سال پيش جمجمه م پوسيده در خاک پريش
زير خاکم من ولي روي زمين محشري برپاست برخيز و ببين!»
خسته و دلخسته از جا خاستم بار ديگر خانه را آراستم
بر زمين رود خروشان مي گذشت موج بر موج پريشان مي گذشت
رود خونالوده طغيان کرده بود خسته از بيداد عصيان کرده بود
آنچنان کوبيد سر بر سر سخت موج موج و قطره قطره، لَخت لَخت
تا فرو غلطيد در دامان دشت لاله ها زان گاه خونالود گشت
رود رود مادران آغاز شد رود دريايي سراپا راز شد
راز پنهان شعله ور شد پرشرر خانه ي ظالم بسوزد تا سحر
چرخ مي گردد به خون عاشقان الامان اي چرخ بي پير الامان
سروهاي نوجوانم سوختند ديده بر پايان راهي دوختند
جانشان در تير کردند آشکار قطره هاي خونشان شد يار يار
چون سياووشان از آتش بگذرند از تعلق همچو آرش بگذرند
پايکوبان پايکوبان، سينه چاک مست مست از چشمشان گرديده تاک
خار و خس ديدي اگر زين پيشتر حال طوفانند و زان هم بيشتر
بيم دار از غرش طوفانيان بيم دار از همت ايرانيان
«کاندک اندک جمع مستان مي رسند نيستان رفتند و هستان مي رسند»
رود با رود است و دريا مي شود گر نشد امروز، فردا مي شود
زانکه قُقنُس را ز آتش بيم نيست عاشقان با مرگشان خواهند زيست
راه عشق است اين به خون اندر شدن سر شدن، بي سر شدن، ديگر شدن
از چه مي ترسانيم؟ ديوانه ام در کمند اين دل ويرانه ام
عاصي ام، شعرم، کجا من مرده ام؟ بارها زين خصم سيلي خورده ام
عشق نابم، وامدار ليلي ام نيست با ليلاي ديگر ميلي ام
مهر خاموشي ز لب برداشتم بيرق آزادگي افراشتم
بيرق سروي که در خونش تپيد از جواني ميوه اي هرگز نچيد
اين رجز مي خواند بي تير و سنان :«اين منم، آهوي دشت بيکران
راه عشق است و هزاران حرمله جاي تسليم است ني جاي گله
تير صد شعبه است و شيرِ شيرگير شير مردي خواهد و جاني دلير
اين که بر تن کرده ام تنپوش اوست هر کجا پنهان شوم آغوش اوست»
چشم آهو خونفشان بر آسمان قامتم بشکست از اين بار گران
خسته بودم، خسته از انديشه ها خسته از جنگ تبر با ريشه ها
خفته بودم تا نبينم، نشنوم بار ديگر بر خيالي نگروم
بسته بودم نيش دندان بر جگر خورده خون و مانده از غوغا به در
ناگهان اما دلم آشفته شد نشتري در جان من آشفته شد
«من کي ام؟ من شعر ناب زنده ام از چه رو اينجا سپر افکند ه ام؟
بارها من تيغ برّان بوده ام در تن شه نامه ها جان بوده ام
کاوه ها را جاوداني کرده ام نام رستم را جهاني کرده ام
سالها همدوش رندان بوده ام با فلاني کنج زندان بوده ام
با فلاني بوده ام در کارزار با فلاني رفته ام تا پاي دار
با فلان بن فلان بن فلان شهره بودم در ميان عاشقان
وقتي عاشق را لبان مي دوختند بيت بيت جان من مي سوختند
بارها من مرد ميدان بوده ام شاهد شور شهيدان بوده ام
در رگ عشقي و عارف خون شدم جويباري بودم و جيحون شدم
در شکنجه در اسارت در عزا من بُدم آزاده مردان را لوا
کوچه ها تاريک و دکّان بسته بود طاق هاي خانه ها بشکسته بود
کوچه ها را فانوس بودن، زيستم خامُشم اکنون، ندانم کيستم
خفته ام انگار صدها سال پيش جمجمه م پوسيده در خاک پريش
زير خاکم من ولي روي زمين محشري برپاست برخيز و ببين!»
خسته و دلخسته از جا خاستم بار ديگر خانه را آراستم
بر زمين رود خروشان مي گذشت موج بر موج پريشان مي گذشت
رود خونالوده طغيان کرده بود خسته از بيداد عصيان کرده بود
آنچنان کوبيد سر بر سر سخت موج موج و قطره قطره، لَخت لَخت
تا فرو غلطيد در دامان دشت لاله ها زان گاه خونالود گشت
رود رود مادران آغاز شد رود دريايي سراپا راز شد
راز پنهان شعله ور شد پرشرر خانه ي ظالم بسوزد تا سحر
چرخ مي گردد به خون عاشقان الامان اي چرخ بي پير الامان
سروهاي نوجوانم سوختند ديده بر پايان راهي دوختند
جانشان در تير کردند آشکار قطره هاي خونشان شد يار يار
چون سياووشان از آتش بگذرند از تعلق همچو آرش بگذرند
پايکوبان پايکوبان، سينه چاک مست مست از چشمشان گرديده تاک
خار و خس ديدي اگر زين پيشتر حال طوفانند و زان هم بيشتر
بيم دار از غرش طوفانيان بيم دار از همت ايرانيان
«کاندک اندک جمع مستان مي رسند نيستان رفتند و هستان مي رسند»
رود با رود است و دريا مي شود گر نشد امروز، فردا مي شود
زانکه قُقنُس را ز آتش بيم نيست عاشقان با مرگشان خواهند زيست
راه عشق است اين به خون اندر شدن سر شدن، بي سر شدن، ديگر شدن
از چه مي ترسانيم؟ ديوانه ام در کمند اين دل ويرانه ام
عاصي ام، شعرم، کجا من مرده ام؟ بارها زين خصم سيلي خورده ام
عشق نابم، وامدار ليلي ام نيست با ليلاي ديگر ميلي ام
مهر خاموشي ز لب برداشتم بيرق آزادگي افراشتم
بيرق سروي که در خونش تپيد از جواني ميوه اي هرگز نچيد
اين رجز مي خواند بي تير و سنان :«اين منم، آهوي دشت بيکران
راه عشق است و هزاران حرمله جاي تسليم است ني جاي گله
تير صد شعبه است و شيرِ شيرگير شير مردي خواهد و جاني دلير
اين که بر تن کرده ام تنپوش اوست هر کجا پنهان شوم آغوش اوست»
چشم آهو خونفشان بر آسمان قامتم بشکست از اين بار گران
